مقایسه اثرات آموزش های عزت نفس، خود کارآمدی و انگیزش پیشرفت بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به ناتوانی جسمی-حرکتی

هدف: هدف این تحقیق بررسی و مقایسه تأثیر آموزشهای عزت نفس، خود کارآمدی و انگیزش پیشرفت بر کیفیت زندگی و حیطه های آن در زنان مبتلا به ناتوانی جسمی-حرکتی شهر اصفهان بود. روش: برای نمونه گیری 80 نفر از اعضای زن 35-18 ساله جامعه معلولین شعبه شهر اصفهان که ویژه افراد مبتلا به ناتوانی جسمی-حرکتی است، به شیوه تصادفی انتخاب شدند و پس از اجرای پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ، 40 نفر از آنهاکه کیفیت زندگی شان از نیم دیگر آزمودنیها پایین تر بود، به مثابه نمونه نهایی انتخاب  و به طور تصادفی، به سه گروه آزمایشی و یک گروه گواه واگذار شدند. سپس برای هر یک از گروههای آزمایشی 1، 2 و 3  به ترتیب برنامه آموزش گروهی عزت نفس، آموزش گروهی خود کارآمدی و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت، در قالب 9 جلسه هفتگی 120 دقیقه ای برگزار شد. پس از اتمام جلسات  آموزش، پس آزمون (پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی) اجرا شد. برای سنجش ویژگیهای جمعیت شناختی آزمودنیها، پرسشنامه مشخصات جمعیت شناختی به کار برده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها:  نتایج حاکی از اثر بخشی آموزش گروهی خود کارآمدی(043/0p=) و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت (048/0 p=) و عدم اثربخشی آموزش گروهی عزت نفس(193/0p=) بر نمره کل کیفیت زندگی است؛ ضمناً اثر بخشی سه نوع آموزش گروهی  با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشت. یافته ها همچنین  نشان دهنده اثر بخشی آموزش گروهی عزت نفس(013/0p=)،آموزش گروهی خود کارآمدی(005/0p=) و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت(049/0 p=) بر حیطه  سلامت روانی، کیفیت زندگی و عدم اثربخشی آنها بر حیطه های  سلامت جسمانی و سلامت محیط کیفیت زندگی بود.   نتیجه گیری: هر سه مداخله مورد استفاده در این پژوهش  به ویژه روشهای آموزش گروهی خود کارآمدی و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت می تواند بر بهبودکیفیت زندگی افراد مبتلا به ناتوانی جسمی و در نتیجه توانبخشی آنها، مؤثر باشد.